ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟΨΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ

Αγαπητοί συνάδελφοι
Διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος Σεπτεμβίου- Οκτωβρίου της Πυροσβεστικής Επιθεώρησης και συγκεκριμένα το βιογραφικό του Υπαρχηγού του Π.Σ. του κυρίου  Απόστολου Γεροκώστα, όπου αναφέρεται στη συμμετοχή του σε πολλές και δύσκολες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένου και την πτώση του στεγάστρου στον αρχαιολογικό χώρο της Σαντορίνης, απόφασισα να γράψω τα παρακάτω.
Τον κύριο Γεροκώστα δεν τον γνωρίζω σε προσωπικό ούτε και σε  επιχειρησιακό επίπεδο και συνεπώς δεν μπορώ να μιλώ και να κρίνω καταστάσεις, αλλά ούτε και μπαίνω στη διαδικασία σύγκρισης ποιός πυροσβέστης πήγε που και ποιός δεν πήγε. Άλλωστε αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να κάνει κάποιος πυροσβέστης σε οποιονδήποτε συνάδελφό του.
Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που έπεσε το στέγαστρο στον αρχαιολογικό χώρο της Σαντορίνης ήμουν αποσπασμένος στο τοπικό  Πυροσβεστικό Κλιμάκιο και ήμουν ένας από αυτούς που ήταν κάτω από τόννους στεβλωμένου μετάλλου, ξύλου και βρεγμένου χώματος και με την πολύτιμη βοήθεια λοιπών μονίμων και εποχικών συναδέλφων καθώς και εργαζομένων στο τοπικό εργοτάξιο, καταφέραμε μετά από περίπου δύωρη προσπάθεια να απεγκλωβίσουμε ζωντανές τις δύο γυναίκες, οι οποίες ήταν σε αρκετά άσχημη κατάσταση και που αυτή τη στιγμή χαίρουν άκρας υγείας. Κατόπιν μετακινηθήκαμε όλοι μαζί σε άλλο σημείο , όπου υπήρχε ακόμη ένας εγκλωβισμένος άνδρας ο οποίος όμως δεν ήταν εν ζωή από την πρώτη στιγμή της κατάρευσης. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κατέφθασε και ομάδα της 1ης ΕΜΑΚ με τον διοικητή της τον κύριο Γεροκώστα και τον τότε αρχηγό του Σώματος, όπου και ανέλαβαν το υπόλοιπο της επιχείρησης.
Τα παραπάνω τα αναφέρω διότι όταν έγινε προφορική πρόταση από τον τότε προιστάμενο του Κλιμακίου για τιμιτική διάκριση στους συμμετέχοντες στην πιο δύσκολη και επικίνδυνη φάση της επιχείρησης, η απάντηση ήταν ότι κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε, δηλαδή το καθήκον μας.
Ναι και εγώ το πιστεύω αυτό, ότι πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας και θα το ξανακάνουμε εάν και όποτε ξαναχρειαστεί και χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας τιμιτικές διακρίσεις και χωρίς να αναγράφεται στο δικό μας βιογραφικό το που πήγαμε και τί κάναμε. Το μόνο που μας αρκεί είναι ενα φιλικό χτύπημα στη πλάτη από τον πολίτη μετά το πέρας μιας επιτυχούς επιχείρησης.
Πολλές φορές , όταν κοιτάζω τα παράσημα και τα αστέρια στις στολές των ανωτέρων μας αναρωτιέμαι που πολέμησαν και τα πήραν όλα αυτά. Τώρα ξέρω.
Και ενώ τη στιγμή όπου καθημερινά συνάδελφοι σε κάθε σταθμό, σε κάθε κλιμάκιο  υπερβάλλουν εαυτόν, δηλαδή κάνουν το καθήκον τους,αυτήν τους την προσπάθεια καρπόνωνται αρκετοί ανώτεροι μας για να ανέβουν στην ιεραρχία τους Σώματός μας, την ίδια ακριβώς στιγμή όπου οι συνθήκες διαβίωσης, τόσο για το προσωπικό όσο και για το μηχανολογικό εξοπλισμό είναι απαράδεκτες και πιο συγκεκριμένα, σε έναν από τους μεγαλύτερους τουριστικούς προορισμούς σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, στην Σαντορίνη, υπάρχει και λειτουργεί ένα  από τα χειρότερα ( σε υλικοτεχνική υποδομή πάντα αναφέρομαι) Πυροσβεστικά Κλιμάκια. Και υπάρχει και λειτουργεί γιατί ΚΑΙ εκεί υπάρχουν ακόμα Πυροσβέστες