2. Προβλήματα του Προσωπικού του ΠΣ
Προβλήματα του Προσωπικού του ΠΣ
του Χρήστου Τσάκωνα, Πυρονόμου
Τα βασικά προβλήματα που απασχολούν το Π.Σ. είναι η έλλειψη προσωπικού που ήδη έχει φτάσει τις 3.500 κενές οργανικές θέσεις, ο εκσυγχρονισμός της υλικοτεχνικής υποδομής και των εγκαταστάσεων, της εκπαίδευσης, του εσωτερικού πλαισίου λειτουργίας κλπ, ώστε να μπορέσει το Σώμα να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες ανάγκες και να ακολουθήσει τις ραγδαία εξελισσόμενες τεχνολογικές εφαρμογές.
Το πρόβλημα της τεράστιας έλλειψης προσωπικού, τα τελευταία χρόνια μεγάλωσε με την ανάληψη της δασοπυρόσβεσης. Αντί να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός του Σώματος σε υποδομές, εξοπλισμό, ο εκδημοκρατισμός και η αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας του, αντί να μπουν οι βάσεις για ένα σύγχρονο Πυροσβεστικό Σώμα, φόρτωσαν στην πλάτη του τεράστια βάρη θεωρώντας προφανώς ότι αποτελεί φτηνή λύση μέσα στα πλαίσια των περικοπών των κοινωνικών δαπανών.
* Δασοπυρόσβεση και αποτελέσματα
Όλοι γνωρίζουμε τι έγινε, το ζήσαμε. Το Π.Σ. αναγκάστηκε να επανδρώσει τα δασοφυλακεία και να καλύψει όλα τα κενά που άφησε η απόφαση της τότε κυβέρνησης. Δημιουργήθηκαν τα Πυροσβεστικά Κλιμάκια σε όλη τη χώρα και απορρόφησαν ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού. Οι κεντρικές Πυροσβεστικές Υπηρεσίες αποδυναμώθηκαν και παρά τις δεσμεύσεις για αύξηση της δύναμης σε πάνω από 13000 άτομα, οι προσλήψεις, που έγιναν σχεδόν στο πόδι, ήταν ανεπαρκείς. 1998-1999-2000, τρία χρόνια που άφησαν μελανά σημάδια στην ιστορία του Π.Σ.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: 14 νεκροί συνάδελφοί μας, ατέλειωτες μέρες και νύχτες εργασίας χωρίς ανάπαυλα και πληρωμή, χωρίς μέσα, νηστικοί, μερόνυχτα άυπνοι, διψασμένοι… Ο Έλληνας πυροσβέστης δεν είχε πλέον τα χαρακτηριστικά του εργαζόμενου πολίτη, αλλά του φαντάρου που ρίχνεται στη μάχη εναντίον υπέρτερων δυνάμεων που δεν μπορεί πλέον να δαμάσει και που είναι πέραν των ορίων της ανθρώπινης αντοχής. Και σήμερα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση με τις συνεχείς επιφυλακές (συχνότατα παράνομες με επίκληση διαφόρων επιχειρησιακών σχεδίων και πρόφαση τις καιρικές συνθήκες), συνεχείς μετακινήσεις, απλήρωτη εργασία, διαμονή κάτω από άθλιες συνθήκες στα διάφορα κλιμάκια κλπ.
Αυτή είναι η κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε. Με το Π.Σ. να φυλορροεί και τη δύναμή του να πλησιάζει αυτήν της προ της ανάληψης της δασοπυρόσβεσης δύναμη και με τη μεγάλη διασπορά που υπάρχει, η κατάσταση να είναι κατά πολύ χειρότερη.
Θα αναφέρω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από τις περιοχές που έχω υπηρετήσει τα οποία καταδεικνύουν το μέγεθος των προβλημάτων που όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει και τα ζούμε καθημερινά στις περιοχές που υπηρετούμε.
* Α’ Έξοδος = ένα όχημα και … ο θεός βοηθός
Η Π.Υ. Ρόδου Σταθμός Α΄ τάξης που η βάρδια είχε την 10ετία του 1980 και 1990 πάνω από 10-12 άτομα με ελάχιστο όριο μείωσης τα 8 άτομα με πλήρες 5θήμερο και άδειες, σήμερα έχει τη δυνατότητα να επανδρώνει μία έξοδο, με τη βάρδια να φτάνει μετά βίας τα 5 άτομα. Το νησί της Ρόδου είναι περιοχή με καθημερινά συμβάντα, πολλές φορές σοβαρά, που οι δραστηριότητες δεν σταματάνε το χειμώνα, καθώς η υποστήριξη του τεράστιου όγκου τουρισμού που δέχεται το νησί, έχει δημιουργήσει βιοτεχνικές και βιομηχανικές υποδομές οι οποίες, σε συνδυασμό με το μεγάλο μέγεθος του πληθυσμού και τη κάλυψή του από δάση με μεγάλη έκταση, αποτελεί μία περιοχή υψηλού κινδύνου για το Π.Σ. και πρώτης προτεραιότητας, δεδομένου και του ότι υπάρχει αδυναμία προώθησης άμεσων και ισχυρών ενισχύσεων, λόγω της μεγάλης απόστασης του νησιού από την υπόλοιπη χώρα.
Όσο δε αφορά τις άλλες υπηρεσίες και κλιμάκια στο νομό Δωδεκανήσου, το πρόβλημα είναι οξύτατο. Καμιά υπηρεσία δεν έχει τη δυνατότητα να επανδρώσει δύο οχήματα σε μία πυροσβεστική έξοδο, π.χ. η Π.Υ. Κω.
Οι βάρδιες φτάνουν μετά βίας τα 3 άτομα σε μία υπηρεσία που τη θερινή περίοδο αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά κέντρα της χώρας με χιλιάδες επισκέπτες, με μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και χώρους διασκέδασης και αναψυχής, με μεγάλη κυκλοφορία οχημάτων και αύξηση των διαφόρων βιοτεχνικών και βιομηχανικών δραστηριοτήτων κατά τη συγκεκριμένη περίοδο. Το ίδιο και τα κλιμάκια Λίνδου, Καρπάθου και Απόλλωνα τα οποία με την υπάρχουσα δύναμη σχεδόν δεν υφίστανται, δηλαδή υπολειτουργούν.
Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν εκατοντάδες ρεπό και ώρες εργασίας απλήρωτα, οι περισσότεροι συνάδελφοι να έχουν υπόλοιπα ρεπό πάνω από 40 – 50 ο καθένας που φέτος προβλέπεται να αυξηθούν κατακόρυφα. Στην ουσία δηλαδή το 5θήμερο καταργήθηκε έμμεσα και το Π.Σ. έχει γυρίσει 20 χρόνια πίσω.
* Ευρωπαίοι μόνο για τη HOECTIF -Οι άλλοι ας περιμένουν
Λόγω της ανάθεσης της δασοπυρόσβεσης και της στροφής της κύριας προσπάθειας του σώματος σε αυτή, υποβαθμίστηκε η σημασία των άλλων υπηρεσιών του, όπως τα αεροδρόμια και ειδικά αυτά που είναι οι πύλες της μεγαλύτερης εισόδου τουριστών στη χώρα μας. π.χ. αυτών της Π.Υ. Α/Δ Ρόδου και Α/Δ Κω, τα οποία εδώ και χρόνια παραμένουν με ελάχιστο προσωπικό, πολύ κάτω από τα διεθνή standards.
Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας εφαρμόζεται μόνο σε συγκεκριμένες υπηρεσίες. Για παράδειγμα παρέχουμε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες με προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, στη HOECTIF (την εταιρία που έχει αναλάβει την ιδιοκτησία του αεροδρομίου των Σπάτων), όπου οι συγκρίσεις των παρεχόμενων υπηρεσιών από το Π.Σ. υλικοτεχνικής υποδομής και εκπαίδευσης με αυτές των άλλων αεροδρομίων της χώρας είναι αδύνατες. Άρα δυνατότητες υπάρχουν.
* Εξόριστοι στα Κύθηρα και «λαθρομετανάστες» στη Νεάπολη
Όσο αφορά δε τις υποδομές και τις κτιριακές εγκαταστάσεις, η κατάσταση που επικρατεί μέχρι σήμερα, με μικροδιαφοροποιήσεις, κυρίως στα μετά το 1998 δημιουργηθέντα κλιμάκια, είναι απελπιστική. Μια ματιά στα κλιμάκια θα μας δώσει τη πλήρη εικόνα του πως αντιμετωπίστηκε ο πυροσβέστης σαν εργαζόμενος.
Κλιμάκιο Κυθήρων: κτίριο επάνω σε ένα βουνό, εγκαταλελειμμένο, με τους τοίχους να στάζουν και τη διάβρωση του κτιρίου προφανή, χωρίς θέρμανση, με χαρτόνια στα παράθυρα, με τους πυροσβέστες να θυμίζουν εξόριστους παρά υπαλλήλους.
Κλιμάκιο Νεάπολης: ερειπωμένο κτίριο (παλιό σχολείο), χωρίς νερό, χωρίς μπάνιο, με τη μοναδική τουαλέτα έξω από το κτίριο και τα απόνερα να περνούν πίσω από το κτίριο και τη δυσοσμία ανυπόφορη. Μόλις δε έπιανε η παραμικρή βροχή, τότε τα νερά πίσω από το κτίριο πέρναγαν μέσα από αυτό δημιουργώντας στο μεγαλύτερο μέρος του λίμνη.
Οι συνάδελφοι υπέφεραν και πρόβαλαν αιτήματα. Πέραν αυτών για καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, δύο ήταν τα κύρια: Oι υπηρετούντες στα Κύθηρα ζητούσαν να τους επιτραπεί το 24ωρο όπως είναι σχεδόν σε όλα τα νησιά και το κλιμάκιο Νεάπολης να σταματήσει το χαράτσι του Π.Δ. 145/2003. Και όμως κανένα δεν έγινε τότε δεκτό!
Αυτός είναι με λίγα λόγια ο εκσυγχρονισμός του Π.Σ. Η επιδείνωση των εργασιακών δικαιωμάτων του προσωπικού σε κατάσταση δουλείας και χειρότερα (οι δούλοι αναπαύονταν μετά τη δύση του ηλίου), οι χώροι διαμονής τους έγιναν τα χειρότερα αχούρια που παραχωρούσαν οι δήμαρχοι για να ψηφοθηρούν, το άρβυλο και το ιδιωτικό φανελάκι με το παρδαλό σακίδιο για τη διαμονή στα πουρνάρια, έγιναν τα απαραίτητα υλικά του πυροσβέστη. Τα περισσότερα αγορασμένα με δικά του χρήματα και το κύριο έργο του επαγγελματία πυροσβέστη έγινε η δουλειά που έκαναν παλιότερα επί δασαρχείου οι ανειδίκευτοι εργάτες που προσλάμβανε.
* Τότε η ευρωζώνη, τώρα η Λισσαβόνα
Και όλα αυτά για να μειωθεί το κόστος των δημοσίων δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, όπως προέβλεπε η ένταξη στην ευρωζώνη. Δύο υπηρεσίες, έλεγαν τότε (πρωθυπουρ-γός) δεν χρειάζονται για το ίδιο αντικείμενο.
Οι αντιλαϊκές αποφάσεις της Λισσαβόνας προβλέπουν περαιτέρω μείωση των κοινωνικών δαπανών σε όλους τους τομείς, επέκταση της μερικής απασχόλησης, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, μείωση του εργατικού κόστους, για την αύξηση των κερδών της πλουτοκρατίας.
Γιατί λοιπόν δεν κάνουν προσλήψεις; Μήπως γιατί υλοποιούν και η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση, τις αποφάσεις αυτές της Ε.Ε.;
Μήπως θα έχουμε στο άμεσο μέλλον πολλές κατηγορίες πυροσβέστες;
Μήπως αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα ως Π.Σ. πάψει να υπάρχει σε μερικά χρόνια; Τι ήταν αυτό που είπε ο υφυπουργός στο προηγούμενο συνέδριο της ομοσπονδίας για μετονομασία σε «σώμα εκτάκτων αναγκών» που προκάλεσε τη σωστή απάντηση του Αρχηγού ;
* Συνδικαλιστές και «συνδικαλιστές»
Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ΠΑΣΚΥΠΣ – ΔΑΚΥΠΣ έγιναν αρωγός, βοήθησαν και βοηθούν με τον τρόπο τους στις αρνητικές αυτές εξελίξεις σε βάρος μας. Πότε αντιστάθηκαν στις επιλογές αυτές; Όταν έλεγαν να βάλουμε πλάτη για να πάρουμε τα δάση χωρίς όρους και προϋποθέσεις; Όταν έμειναν άπραγοι και δεν εκτέλεσαν ποτέ αγωνιστικές αποφάσεις συνεδρίων για ανάπτυξη αγώνων ενάντια σε κάθε παραβίαση ωραρίου και στις παράνομες επιφυλακές; Όταν αντί να διεκδικούν το επικίνδυνο και ανθυγιεινό παρουσιάζουν ως «λύση» τη 5ετία και το 2%;
«Αυτά μου προτείνουν οι συνδικαλιστές σας» είπε ο υφυπουργός δημόσιας τάξης, απαντώντας στις επικρίσεις των συνδικαλιστών της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης Πυροσβεστών. Αυτή είναι η κατάντια της πλειοψηφίας της ομοσπονδίας που αποπροσανατόλισε τους εργαζόμενους, υποβάθμισε και διαστρέβλωσε την ουσία του αιτήματος προσφέροντας τις χειρότερες υπηρεσίες στο κλάδο.
* Αγώνας συνεπής μαζί με όλους τους εργαζόμενους
«Ο συνδικαλισμός είναι ιερός σκοπός και για να βρισκόμαστε εδώ σήμερα, κάποιοι έχουν χύσει αίμα και έχουν κάνει αγώνες. Εδώ είμαστε για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα των πυροσβεστών και όχι του εργοδότη μας».
Έτσι απάντησε συνάδελφος μου στο Δ.Σ. της ΕΥΠΣ Λακωνίας (με διαφορετική πολιτική τοποθέτηση από μένα) αντιστεκόμενος στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και στη χαλιναγώγηση του σωματείου.
Το σωματείο, η ομοσπονδία πρέπει να παλεύουν για τα δικαιώματά μας, για το σταμάτημα της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης του πυροσβέστη, να αντιστέκονται στις προσπάθειες της κυβέρνησης να αυξήσει την εργάσιμη μέρα και να επεκτείνει τον εργασιακό βίο, να παλεύουν για τη κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων από το 1990 ως σήμερα, που ψήφισαν στη βουλή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να αντιστέκονται στη πολιτική που γεννά την ακρίβεια, που ιδιωτικοποιεί τη παιδεία, υγεία- πρόνοια και αφαιρεί από τη τσέπη μας τεράστια ποσά. Για δωρεάν παιδεία για τα παιδιά μας, υγεία, ασφάλεια, περίθαλψη, πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους πυροσβέστες. Και ξέρουμε: Για να υπάρξει προκοπή σ’ αυτό πρέπει να παλέψουμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που παλεύουν μ’ αυτά τα αιτήματα. Όχι απομονωμένοι «στα του οίκου μας», αποσπασμένοι από το λοιπό αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Με τα πανό μας και τα αιτήματά μας στους δρόμους του αγώνα
Το συνδικαλιστικό μας κίνημα είναι στο χέρι μας να ξαναζωντανέψει, αν όλοι αφήσουμε τη κριτική στο καφενείο της υπηρεσίας και απαιτήσουμε από τα Δ.Σ. να διεκδικήσουν. Εφόσον δεν το κάνουν, να τους αλλάξουμε! Υπάρχουν οι Γενικές Συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια σωματεία που ανατρέπουν ένα άπραγο Δ.Σ., ή ένα κατευθυνόμενο από τη κάθε κυβέρνηση ή εργοδοσία προεδρείο. Να πάρουμε την υπόθεση στα δικά μας χέρια. Να προβάλουμε αγωνιστικά τα αιτήματά μας.
Η κατάσταση που επικρατεί στην ομοσπονδία έχει οδηγήσει πολλά πρωτοβάθμια σωματεία να μετατραπούν σε πολιτιστικούς συλλόγους, σε μέσα αυτοπροβολής μερικών και απόκτησης δημοσίων σχέσεων με παράγοντες των ΜΜΕ, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των κυβερνητικών κύκλων, με προφανείς σκοπούς. Για τη στήριξή τους δε, προσπαθούν να συσπειρώσουν τους συναδέλφους πάνω στη κομματική τους ιδιότητα αποπροσανατολίζοντάς τους, ώστε ούτε τις ικανότητές τους ως συνδικαλιστών να κρίνουν, ούτε τα συμφέροντά τους να ξεχωρίσουν ως εργαζόμενοι έναντι της εργοδοσίας.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στο λεγόμενο κυβερνητικό συνδικαλισμό όπου πολλοί αντιπρόσωποι ψηφίζουν με άλλα κριτήρια από αυτά της αγωνιστικής δράσης, της ανιδιοτέλειας, της συνέπειας στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων. «Για να κάνει τη δουλειά του» ψήφισε, όπως μου είπε επί λέξει, συνάδελφος και αγαπητός φίλος, όταν πήρα το θάρρος να του ζητήσω να με ψηφίσει!!
Ναι, υπάρχει και η άγνοια στην οποία βρίσκουν έδαφος αυτές οι λογικές και καλλιεργούνται με μαεστρία από τους επιτήδειους.
Καιρός είναι να αποδείξουμε πως δεν είμαστε «μαντρί, όπως θεωρούν και αποκαλούν ορισμένοι τα μέλη των σωματείων, αλλά εργαζόμενοι με προσωπικότητα που πρέπει να παλέψουμε ενωμένοι για το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας και για τη κοινωνική πρόοδο.