10. Για την Κατάσταση του συνδ/κού κινήματος
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Η μάστιγα της διάσπασης και οι πατρόνες της (μέρος 2ο)
του Μιχαήλ Μιχαήλ
Μέλους του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ.
Στο άρθρο αυτό θα συνεχιστεί η αναψηλάφηση που ξεκίνησε από το προηγούμενο τεύχος για την ανάδειξη όλων εκείνων των παραγόντων που εμποδίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου μας να χαράξει πορεία προσανατολισμένη σταθερά και αταλάντευτα στην ουσιαστική επίλυση των χρόνιων αιτημάτων του κλάδου, με κύριο σκοπό να αποκαλυφθούν οι ευθύνες όλων όσων συνέβαλαν στο να οδηγηθεί ο κλάδος στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.
Στο προηγούμενο τεύχος έγινε μία πρώτη απόπειρα να αναλυθεί ο τρόπος διεκδίκησης και το αποτέλεσμα που αυτός έφερε σε κάποια από τα βασικά αιτήματα του κλάδου όπως οι προσλήψεις, το ωράριο, το μισθολόγιο και η υπερεργασία κλπ. Στο παρόν όμως άρθρο θα ανοίξουμε μία μικρή παράγραφο για να προσεγγίσουμε ένα ζήτημα που έγινε γάγγραινα για το συνδικαλιστικό μας κίνημα και αξιοποιήθηκε στο έπακρο για να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι από τα πραγματικά τους προβλήματα και τις πραγματικές αιτίες που τα δημιουργούν, την ΔΙΑΣΠΑΣΗ.
Μέσα από την αναψηλάφηση της πολύχρονης πλέον πορείας του συνδικαλισμού στο Π.Σ. οδηγούμαστε σε ένα και μόνο συμπέρασμα, ότι οι παρατάξεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού Δ.Α.ΚΥ.Π.Σ και Π.Α.Σ.Κ.Π. υπήρξαν το ισχυρότερο ατού των κυβερνήσεων για να περάσουν τις αντιλαϊκές τους πολιτικές χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση από την πλευρά των εργαζομένων.
Υπήρξαν όμως και το θερμοκήπιο ανάπτυξης διασπαστικών τακτικών που κατάφερναν ως ένα βαθμό να τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια ενότητας των εργαζομένων σε ένα κοινό διεκδικητικό πλαίσιο και την εδραίωση συνδικαλιστικής συνείδησης στην βάση των προβλημάτων και όχι των σκοπιμοτήτων.
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας τι πρόσφερε μέχρι σήμερα στα εργασιακά μας δικαιώματα η άκριτη υποστήριξη των δύο μεγάλων παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, με βασικό και μοναδικό κριτήριο επιλογής την πολιτική τοποθέτηση του καθενός;
Ας αναρωτηθούμε όμως τι πρόσφερε και η διάσπαση που επέβαλαν κατά καιρούς με πολλές μορφές οι προερχόμενοι – από αυτές τις δύο παρατάξεις – «συνδι-καλιστές».
ΕΝΩΣΕΙΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ – ΧΑΜΗΛΟΒΑΘΜΩΝ
Διάσπαση σε Ενώσεις Αξιωματικών και χαμηλόβαθμων. Από την μια ο αγώνας επικράτησης της μίας ή της άλλης κομματικής κλίκας στην κορυφή των συνδικαλιστικών οργάνων από την άλλη η σκόπιμη προσπάθεια και με την βοήθεια των κυβερνήσεων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των υπαλλήλων. Όπως και να έχει με την παραμικρή αφορμή εύκολα προχωρούσαν σε διασπαστικές κινήσεις.
Μία τέτοια αφορμή δόθηκε από τον περιορισμό συμμετοχής που υπήρχε στο Δ.Σ. της Π.Ε.Υ.Π.Σ. για τους αξιωματικούς (επιτρεπόταν μέχρι 3). Δημιούργημα και αυτό της αποπροσανατολιστικής αντίληψης όσων ήθελαν να βλέπουν ως αφετηρία των προβλημάτων τους Αξιωματικούς και όχι στην κυβερνητική πολιτική. Και το όνομα αυτής Ε.Α.Π.Σ.
Το αποτέλεσμα όμως της παρουσίας της στα συνδικαλιστικά μας δρώμενα επί 9 και πλέον έτη δεν έφερε κανένα θετικό αποτέλεσμα ούτε για το σύνολο των εργαζομένων ούτε και ειδικότερα για τους Αξιωματικούς (τουλάχιστον για την μεγάλη πλειοψηφία των χαμηλόβαθμων). Δεν παρείχε καμία προστασία στα μέλη της από τις αλλεπάλληλες καταστρατηγήσεις κυρίως του ωραρίου. Δεν επηρέασε στο παραμικρό το άδικο και αναξιοκρατικό καθεστώς κρίσεων και προαγωγών. Δεν συνέβαλε ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας αλλά ούτε και η οργανωτική αναβάθμιση του Π.Σ. Αντιθέτως συνέβαλε με την συμμετοχή της στην επιτροπή σύνταξης του εκτρώματος για την δήθεν αναδιοργάνωση στην υποβάθμιση του Π.Σ και των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Αντιθέτως όμως με την ανοχή και την συγκάλυψη της αρκετά από τα μέλη της μέσω της αυταρχικής διοίκησης που ασκούν σε βάρος των υπαλλήλων, από την μία εδραίωναν τις αντεργατικές πολιτικές και από την άλλη προετοίμαζαν το έδαφος για το επόμενο αντεργατικό κτύπημα των κυβερνήσεων.
Ενώ όμως στην ουσία δεν έχει καταφέρει να προστατεύσει τα μέλη της από καμία καταστρατήγηση ή αντεργατική ρύθμιση στο ασφαλιστικό στο ωράριο κ.λ.π. ενθάρρυνε για την παροχή οικονομικών αποζημιώσεων που είτε παραβίαζαν το θεσμικό πλαίσιο (χορήγηση πλασματικών νυχτερινών), είτε ανέκυπταν μέσα από το πλαίσιο εφαρμογής του αντιπυρικού σχεδιασμού αλλά παραβίαζαν με την συναίνεση των υπαλλήλων το ωράριο (εκτός έδρας για περιπολίες διοικητών, υποδιοικητών, επιχειρησιακών αξιωματικών κ,λ,π.).
Με την τακτική αυτή συνέβαλε στον αποπροσανατολισμό των μελών της από της κύριες και ουσιαστικές οικονομικές διεκδικήσεις, έδινε αφορμή στις κυβερνήσεις με πρόφαση την διασπάθιση πόρων να περιορίσουν αποζημιώσεις για υπερεργασία όπως τα νυχτερινά (από 6 σε 8), να μετατρέπονται δεδουλευμένα εκτός έδρας από 2 ημερών σε ημερήσια ή να περικόπτονται τελείως σε βάρος κυρίως των υπαλλήλων της βάρδιας. Δημιούργησε τεχνητή αντιπαράθεση μεταξύ των χαμηλόβαθμων και των Αξιωματικών. Και τίθεται το ερώτημα: Θεωρείτε λοιπόν αυτό συνδικαλιστική πρακτική και δράση που με την συμβολή της αναβαθμίζεται ο ρόλος του Π.Σ. και των υπαλλήλων του, που για να επιτευχθεί απαιτούσε την ξεχωριστή παρουσία της Ε.Α.Π.Σ;
Στον αποπροσανατολισμό όμως των εργαζομένων ήρθαν να συμβάλουν και οι «προστάτες» των χαμηλόβαθμων ως αντιστάθμισμα στην διάσπαση των αξιωματικών με την δημιουργία Ενώσεων μόνο για χαμηλό-βαθμούς σε αντίθεση με την απόφαση της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης της Π.Ε.Υ.Π.Σ. όταν αποφάσισαν να την διαλύσουν για δημιουργία πρωτοβάθμιων Περιφερειακών Ενώσεων χωρίς περιορισμούς. Η αρχή έγινε με την ίδρυση της Ε.Υ.Π.Σ. Νομού Κέρκυρας και ακολούθησαν μία σειρά άλλες όπως της Ηπείρου, Ηλείας, Δωδεκανήσου, Θεσσαλίας.
ΕΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΝΟΜΩΝ Κ.Λ.Π.
Η πολυδιάσπαση συνεχίστηκε με την δημιουργία Ενώσεων Νομαρχιακών ακόμη και σε επίπεδο υπηρεσιών με αφορμή τοπικιστικές διαφορές ή προσωπικές φιλοδοξίες.
Το ζήτημα είναι ότι το φαινόμενο αυτό συνεχίζεται με εντατικούς ρυθμούς και κατά καιρούς εκεί που υπάρχουν ήδη πρωτοβάθμιες Περιφερειακές Ενώσεις ξεφυτρώνουν νέες σε Νομαρχιακό επίπεδο ή γεωγραφικού τμήματος μιας περιφέρειας όπως του Νομού Μαγνησίας, Αργολίδος – Δυτικής Θεσσαλίας με έδρα την Καρδίτσα – την Ένωση των Νομών Δράμας – Καβάλας – Ξάνθης που αποσκίρτησαν από την Ε.Υ.Π.Σ. Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κ.λ.π.
Χαρακτηριστική περίπτωση η διάσπαση της ΕΥΠΣ Θεσσαλίας. Διασπάστηκε σε τρεις διαφορετικές Ενώσεις. Η ανυπαρξία συνδικαλιστικής δράσης και εκπροσώπησης που υπήρχε γενικότερα στην Ένωση όπως και σε όλες τις άλλες ενώσεις που κυριαρχούσαν οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού Π.Α.Σ.Κ.Π. & Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. χρησιμοποιήθηκε σαν άλλοθι από παράγοντες του ιδίου προσανατολισμού για την δημιουργία των άλλων δύο Ενώσεων. Χρησιμοποιώντας επιχειρήματα του τύπου ότι η Λάρισα δεν κοιτάει τα προβλήματα των άλλων Νομών κλπ. Λες και τα προβλήματα έχουν τοπικό χαρακτήρα αν φυσικά θεωρούσαν ότι προβλήματα ήταν μόνο οι εγκαταστάσεις των υπηρεσιών ή το πεζοπόρο ή ότι άλλο στην λογική αυτή και όχι το ασφαλιστικό, το ωράριο, το μισθολόγιο κ.λ.π.
Το αποτέλεσμα υπήρξε το ίδιο φυσικά και με τις νέες Ενώσεις. Η αδράνεια είναι χαρακτηριστικό τους γνώρισμα.
Οι αντιπρόσωποι και των τριών Ενώσεων στο Συνέδριο στήριξαν με την ψήφο τους ότι στήριζε τόσα χρόνια και η μητρική Ένωση, αυτούς δηλαδή που με την συμβιβαστική τους τακτική είναι οι υπεύθυνοι που μένουν άλυτα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μέλη τους.
Αυτές υπάρχουν για την ώρα μέχρι να βρεθούν ίσως κάποιοι άλλοι στο μέλλον με τα ίδια επιχειρήματα και να επιδιώξουν την δημιουργία Ενώσεων κατά υπηρεσίες όπως π.χ. η Ε.Υ.Π.Σ. Σπάρτης ή κατά ειδικότητα ή ακόμη και με κριτήριο την ηλικία όπως ακούστηκε από συνδικαλιστή της Ε.Υ.Π.Σ. Κρήτης .
Το ερώτημα όμως παραμένει σε τι βοήθησε ή ωφέλησε η δημιουργία τους; Τι άλλαξε προς το καλύτερο για τους συναδέλφους που υπηρετούν εκεί αν πίστευαν τελικά ότι το πρόβλημα είχε τοπικά χαρακτηριστικά και όχι γενικά;
Η λύση δηλαδή είναι όταν ένα σωματείο δεν λειτουργεί, να φτιάχνουμε άλλο; ή να προσπαθούμε να αλλάξουμε την κατάσταση στο υπάρχον προς το καλύτερο;
Θα θυμούνται οι συνάδελφοι των υπηρεσιών της Θεσσαλίας όταν κατά την διάρκεια της διήμερης περιοδείας κλιμακίου της Ε.Α.Κ.Π. στην περιφέρεια τους τον Δεκέμβριο του 2005 τους προειδοποιούσαμε ότι πρέπει να αποτρέψουν την δημιουργία άλλων Ενώσεων. Αντιθέτως όμως τους παροτρύναμε να προσπαθήσουν με συλλογικές διαδικασίες μέσα στα πλαίσια της Περιφερειακής Ένωσης να δημιουργήσουν έναν τρίτο πόλο βασισμένο πάνω σε ένα κοινό πλαίσιο αρχών που θα συσπειρώσει όσους συναδέλφους θέλουν αγωνιστική εκπροσώπηση με στόχο να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των Πυροσβεστών και να βγει η Ένωση από το συνδικαλιστική αδράνεια. Είναι σίγουρο πως τώρα θα αντιλαμβάνονται πόσο δίκιο είχαμε, η ζημιά όμως έγινε. Ας βγάλουν όμως έστω και τώρα τα απαραίτητα συμπεράσματα και ας πάρουν πρωτοβουλία.
ΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΩΦΕΛΗΣΕ ΤΕΛΙΚΑ Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ
Πιστεύω όμως γενικότερα πως είναι αρκετά τα 8 χρόνια που ο κλάδος έχει μπει στην δίνη της πολυδιάσπασης για να βγουν από την εμπειρία που έχει σωρευτεί και εκ του αποτελέσματος τα απαραίτητα συμπεράσματα από όλους μας.
Τι πρόσφερε η πολυδιάσπαση στους εργαζόμενους και ποιόν σε τελική ανάλυση ωφέλησε; Αν απαντηθούν τα παρακάτω ερωτήματα με αντικειμενικότητα σίγουρα θα βγουν και ασφαλή συμπεράσματα:
Ποια βασικά εργασιακά προβλήματα λύθηκαν; Προς ποία κατεύθυνση άλλαξαν οι συνθήκες εργασίας θετική ή αρνητική; Πως γίνεται με την ύπαρξη συνδικαλισμού αντί να είμαστε σε πορεία εκδημοκρατισμού της εσωτερικής λειτουργίας του κλάδου, να πηγαίνουμε δεκαετίες πίσω με ένταση του αυταρχισμού, με πλήρη στρατιωτικοποίηση των κανόνων λειτουργίας και με τον κίνδυνο προ των πυλών για την κατάργηση βασικών δικαιωμάτων μέσα από τις διατάξεις του εκτρώματος περί αναδιοργάνωσης που έχει ψηφίσει η Βουλή; Που είναι τα ενεργά συνδικαλιστικά στελέχη που αναδείχτηκαν από την πληθώρα των ενώσεων; Πως εξηγείτε ότι με τόσες Πρωτοβάθμιες Ενώσεις που έχουν την δυνατότητα να δραστηριοποιηθούν σε όλα τα επίπεδα άσχετα από το τι γίνεται στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ όπως η ενημέρωση, η παρεμβατικότητα, η δημιουργία τεκμηριωμένων προτάσεων για εργασιακά ζητήματα κ.λ.π. δεν γίνεται τίποτε από όλα αυτά εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κυρίως εκεί όπου δραστηριοποιούνται στελέχη της Ε.Α.Κ.Π.
Η απάντηση είναι μία ότι η διάσπαση όχι απλώς δεν βοήθησε τους εργαζόμενους αλλά αντιθέτως στράφηκε εναντίον τους και γι αυτό έχουν μείνει απροστάτευτοι ο εργαζόμενοι σε κάθε καταστρατήγηση και πολύ εύκολα μπορεί να περάσει η κάθε κυβέρνηση οποιαδήποτε αντεργατική ρύθμιση σε βάρος των δικαιωμάτων τους.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΑΠΑ
Η Ε.Α.Κ.Π. πάντα υποστήριζε την ενότητα των εργαζομένων και την ενιαία συνδικαλιστική έκφραση πάνω στα προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο από τον καιρό ύπαρξης της Π.Ε.Υ.Π.Σ.
Πάλεψε για αυτή, όταν όλοι αυτοί που καταφέρονται σήμερα κατά της ύπαρξης συνδικαλιστικών παρατάξεων κυρίως συνάδελφοι που υπήρξαν ιδρυτές της ΕΠΑΠΑ, ήταν από τους πρώτους που αποφάσισαν μέσα σε μία νύχτα και επέβαλαν την παραταξιοποίηση στην τότε Π.Ε.Υ.Π.Σ. Παραταξιοποίηση όχι όμως όπως θα εξυπηρετούσε την εποικοδομητική διαπάλη μέσα από θέσεις αλλά στην βάση του κομματικοποιημένου μαντρώματος κατά την δική τους ορολογία.
(βλέπε και σχετικό άρθρο του Τσάκωνα Χρήστου).
Είναι αυτοί που στην συνέχεια αποφάσισαν την διάλυση της Π.Ε.Υ.Π.Σ. τη δημιουργία περιφερειακών Ενώσεων και στην συνέχεια των Νομαρχιακών και έπεται συνέχεια. Αυτοί που προσπάθησαν να χοντρύνουν ακόμα περισσότερο το παιγνίδι της διάσπασης όταν τα σχέδια τους δεν πήγαιναν κατά το πώς το ήθελαν με δημιουργία και 2ης Ομοσπονδίας.
Πατούσαν πάνω στο υπαρκτό πρόβλημα της αδράνειας των συνδικαλιστικών οργάνων και αντί να συσπειρωθούν εάν πραγματικά ήθελαν αγωνιστικό και δημιουργικό συνδικαλισμό με τις υπόλοιπες αγωνιστικές δυνάμεις κατέφευγαν πάντα στην διασπαστική λύση του παραμάγαζου.
Απέδειξαν όμως πολύ νωρίς και με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο ότι η έγνοια τους δεν είναι ο αποτελεσματικός για τα συμφέροντα των συναδέλφων συνδικαλισμός. Και αυτό έγινε το 1999 τότε που συσπειρώθηκαν οι αγωνιστικές δυνάμεις. Αποτέλεσμα αυτής της συσπείρωσης ήταν η δημιουργία της Ε.Α.Κ.Π. . Μάλιστα συντάκτες της ιδρυτικής διακήρυξης ήταν οι ίδιοι που την πούλησαν στην συνέχεια αποχωρώντας. Με το ψηφοδέλτιο της Ε.Α.Κ.Π. εκλέχθηκαν στο 1ο Συνέδριο 5 σύμβουλοι στο Δ.Σ. της νεοσύστατης Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ, και έμπαιναν πλέον δυναμικά οι βάσεις για να διεκδικηθεί στο επόμενο Συνέδριο η πλειοψηφία στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας.
Αποχώρησαν όμως χωρίς λόγο και αιτία λίγους μήνες μετά και δίχως να ξεστομίσουν μία λέξη για τους λόγους της αποχώρησης τους. Πολύ γρήγορα όμως φάνηκαν οι προθέσεις τους, δημιούργησαν την δεύτερη διασπαστική Ένωση στην Περιφέρεια Αττικής την ΕΠΑΠΑ. Τα αποτέλεσμα όπως πολύ σωστά αναφέρει ο συναγωνιστής Χρήστος Τσάκωνας ήταν να δημιουργήσουν έριδες μεταξύ των συναδέλφων και να αδρανοποιηθεί η μεγαλύτερη Πρωτοβάθμια Ένωση που λόγω θέσης στην πρωτεύουσα έπρεπε να παίζει ρυθμιστικό ρόλο στην προώθηση των ζητημάτων του κλάδου.
Με την κίνηση αυτή ανέκοψαν την μοναδική ίσως ευκαιρία να υπάρξει μία Ομοσπονδία σε καθαρά αγωνιστική βάση που δεν θα είχε επιτρέψει να περάσουν τόσες αντεργατικές ρυθμίσεις και θα προστάτευε αποτελεσματικά τα συμφέροντα των συναδέλφων. Στήριγμα των αντιλαϊκών πολιτικών οι διασπάσεις και οι ανακατατάξεις στο συνδικαλιστικό μας κίνημα.
Για όσους λοιπόν συνειδητά συμμετείχαν κατά καιρούς στο παιγνίδι των διασπάσεων ή των διαρθρωτικών αλλαγών στο συνδικαλιστικό μας κίνημα η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν ήταν άσχετη με το τι ήθελε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να προωθήσει σε αντιλαϊκή κατεύθυνση σχετικά με τον κλάδο μας.
Και για να γίνω πιο σαφής.
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός ότι την περίοδο που γίνονταν οι ζυμώσεις σε κυβερνητικό επίπεδο για την μεταφορά της δασοπυρόσβεσης 1997, πάρθηκε η απόφαση για διάλυση της Π.Ε.Υ.Π.Σ.. μετά από εισήγηση της τότε διοίκησης του Δ.Σ. που κυριαρχούσε η Π.Α.Σ.Κ.Π. παρά τις διαφωνίες της τότε Κ.Ε.Π. που αντιστάθηκε στην κίνηση αυτή και τις δύο φορές που επιχειρήθηκε (1996 – 1997).
Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί ο κλάδος σε πορεία συνδικαλιστικής ανασυγκρότησης στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Ενώ γνώριζαν ότι δεν υπήρχαν οι ανάλογες υποδομές, δεν υπήρχαν ικανά και έμπειρα συνδικαλιστικά στελέχη στην περιφέρεια για να λειτουργήσει σωστά το εγχείρημα αυτό.
Το γνώριζαν από την εμπειρία που υπήρχε με τις Τοπικές Επιτροπές που προβλέπονταν να υπάρχουν σε κάθε υπηρεσία στα πλαίσια της Π.Ε.Υ.Π.Σ. ότι δεν λειτούργησαν ουσιαστικά, εκτός από μία με δύο σε όλη την χώρα. Οι υπόλοιπες απλώς έκαναν εκλογές για την ανάδειξη της Τοπικής Επιτροπής για να μετρηθούν περισσότερο τα κουκιά. Φυσικά και η μη δραστηριοποίηση των τοπικών επιτροπών δικό τους έργο ήταν αφού δεν τις βοηθούσαν είτε οικονομικά είτε οργανωτικά για να στηθούν και να λειτουργήσουν. Η μόνη τοπική επιτροπή που λειτούργησε και παρήγαγε ουσιαστική συνδικαλιστική δράση και απαίτησε από την Π.Ε.Υ.Π.Σ. οικονομική στήριξη για την δημιουργία υποδομών ήταν της Π.Υ. Λαμίας. Για το λόγο αυτό επιλέχτηκε να ξεκινήσει η ίδρυση της πρώτης Περιφερειακής Ένωσης στην Στερεά Ελλάδα με έδρα την Λαμία.
Ήταν λοιπόν συνειδητή προσχεδιασμένη επιλογή αντί να γίνεται ενημέρωση των μελών για τις συνέπειες από την μεταφορά αρμοδιοτήτων να μπαίνουμε την ίδια περίοδο σε διαδικασία δημιουργίας πρωτοβάθμιων ενώσεων και να ασχολούνται μόνο με το θέμα της μεταφοράς της δασοπυρόσβεσης το κεντρικό όργανο που υπήρχε ακόμη μέχρι την οριστική του διάλυση. Το αποτέλεσμα γνωστό, έγινε η μεταφορά χωρίς να ρωτηθούν οι πυροσβέστες παρά μόνο με μία απόφαση γενικής συνέλευσης που πάρθηκε με διαφορά μιας ψήφου 9 υπέρ και 8 κατά, αποτέλεσμα μίας ψηφοφορίας που έγινε μεταξύ των 17 παρόντων μελών από τις 4.500 περίπου εγγεγραμμένα μέλη.
Ούτε φυσικά είναι τυχαίο που επιλέχθηκε από την ΕΠΑΠΑ τώρα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή με τόσα προβλήματα άλυτα, τόσα μέτωπα ανοιχτά και κυρίως την ψευδεπίγραφη «αναδιοργάνωση» που στρατικοποιεί πλήρως το Π.Σ. με ότι επιπτώσεις θα έχει αυτό ακόμα και για την δυνατότητα να συνδικαλιζόμαστε χωρίς φραγμούς και εμπόδια, να βάζει ζήτημα έκπτωσης του εκλεγμένου από το 8ο συνέδριο Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. επειδή με απόφαση του Συνεδρίου δεν έγινε δεκτή η αίτηση εγγραφής της;
Τι σημαίνει στην πράξη αυτό, ότι τώρα που απαιτείτε συσπείρωση της βάσης (αφού η πλειοψηφία του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας είναι σύμφωνη με τις ανατροπές) σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο για να αντιμετωπιστούν οι αλλαγές που έρχονται, η Ομοσπονδία και κατ επέκταση οι Ενώσεις θα μπλεχθούν σε ένα ατέρμονο σίριαλ δικαστικών αντεγκλήσεων κ.λ.π με αποτέλεσμα να μένει ανοιχτό το πεδίο για την κυβέρνηση να περάσει ποιο εύκολα τις ανατροπές που έχει αποφασίσει.
Είναι τυχαίο ότι μέσω της δικαστικής απόφασης για εγγραφή της ΕΠΑΠΑ στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. εμμέσως ενθαρρύνεται η πολυδιάσπαση του συνδικαλιστικού μας κινήματος αλλά και παράλληλα απενοχοποιείται η οποιαδήποτε μελλοντική κυβερνητική παρέμβαση στο δικαίωμα να συνδικαλιζόμαστε χωρίς περιορισμούς βάση του 1264/82 αφού παραπέμπει και σε διατάξεις προ αυτού επικαλούμενη την αρχή της ισότητας.
ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 30Α ΤΟΥ 1264/82
Το ότι η προεργασία για την υπαγωγή μας στο άρθρο 30α του 1264/82 έχει αρχίσει να γίνεται εδώ και καιρό φαίνεται από μία σειρά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα.
Η αποτυχημένη απόπειρα λόγω της έγκαιρης αποκάλυψης από την Ε.Α.Κ.Π. κατά την διάρκεια των εργασιών του 6ου Συνεδρίου για δημιουργία Συνομοσπονδίας των Σωμάτων Ασφάλειας με ευθύνη του σημερινού προεδρείου και εν αγνοία του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. ήταν στην ουσία ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση αυτή αφού: θα αποχωρούσαμε από την ΑΔΕΔΥ που είχαμε ενταχθεί ως πολιτικοί υπάλληλοι – Θα εντασσόμασταν σε Συνομοσπονδία με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των αστυνομικών που έχουν περιορισμένες συνδικαλιστικές δυνατότητες και ελευθερίες και θα ήταν φυσικό επακόλουθο η επιδίωξη για την εναρμόνισης μας στο καθεστώς του άρθρου 30α του 1264/82.
Όπως επίσης την ίδια λογική εξυπηρετούν οι δήθεν τυχαίες ή κατά λάθος αναφορές όταν σε διάφορα υπηρεσιακά έγγραφα που αναφέρονται σε συνδικαλιστικά θέματα γίνεται επίκληση των διατάξεων του άρθρου 1 του ν. 2265/94 (του άρθρου 30α δηλαδή) που ψηφίστηκε επί ΠΑΣΟΚ για τον κουτσουρεμένο συνδικαλισμό της ΕΛ.ΑΣ. Π.χ. όπως και στο τελευταίο έγγραφο για τις προϋποθέσεις χορήγησης του εκλογικού επιδόματος.
Ας σημειωθεί ότι έναν από τους περιορισμούς που θέτει το άρθρο 30α είναι η επιβολή ενός ενιαίου ψηφοδελτίου για τις εκλογές, δεν επιτρέπει δηλαδή την δημιουργία παρατάξεων για ευνόητους λόγους φυσικά.
Είναι άσχετο λοιπόν το γεγονός ότι η ΕΠΑΠΑ και ειδικά αυτοί που την ίδρυσαν από υπέρμαχοι των παρατάξεων επί Π.Ε.Υ.Π.Σ. που μετέπειτα έγιναν πολέμιοι τους όντας όμως κομματικοποιημένοι οι ίδιοι, εναρμόνισαν το καταστατικό τους σύμφωνα με ότι το άρθρο 30α προβλέπει;
Ή είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ίδια χρονική στιγμή που ένας εκ των σημερινών Υπουργών της Κυβέρνησης δίνει το έναυσμα για κτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, λοιδορώντας τις παρατάξεις ως πηγή κάθε κακού στον δημόσιο βίο, ακριβώς την ίδια επιχειρηματολογία κατά των παρατάξεων χρησιμοποιεί σε ανακοίνωση της η ΕΠΑΠΑ που εκδόθηκε το ίδιο διάστημα με αφορμή τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια μεταθέσεων.
Είναι τόσο συμπτωματικό που φιλοξενείτε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ιδρυτικού στελέχους της ΕΠΑΠΑ στην εφημερίδα Καθημερινή (1.10.2006) γνωστή για τις «φιλεργατικές της » θέσεις, μέσα από την οποία το γενικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι ευθύνες στην ουσία για τις τόσο μεγάλες καταστροφές από τις δασικές πυρκαγιές δεν είναι πολιτικές αλλά φταίει η ύπαρξη των πολλών αξιωματικών και ο τρόπος αξιοποίηση τους.
Είναι τυχαίο που δεν καταγγέλλεται στην συνέντευξη αυτή σε κανένα σημείο η στρατιωτικοποιημένη δομή λειτουργίας του Π.Σ. που εξ αντικειμένου γεννά τέτοια αντιπαραγωγικά φαινόμενα και φυσικά ότι αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που ήθελαν το Π.Σ έστω εν μέρει στρατιωτικοποιημένο για να μπορούν ευκολότερα να περνούν τις αντεργατικές τους ρυθμίσεις. Φυσικά πώς να γίνει αυτό αφού ο συνεντευξιαζόμενος όταν ήταν πρόεδρος της Π.Ε.Υ.Π.Σ. υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του στρατιωτικού μισθολογίου έστω και εάν γνώριζε ότι προέβλεπε η εισηγητική έκθεση για το μισθολόγιο του 1997 στην πρώτη της σελίδα «άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των ανώτατων και κατώτατων βαθμών προς αναβάθμιση του κύρους του βαθμού» Αυτή καθ αυτή η στάση του απέναντι στην φιλοσοφία του μισθολογίου που έρχονταν για ψήφιση καταδεικνύει με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο πόσο υποκριτικός ήταν ο μετέπειτα υποτιθέμενος αγώνας του για τις αδικίες του μισθολογίου σε βάρος των χαμηλόβαθμων και επιβεβαιώνει επίσης ότι η σημερινή εξέλιξη μετάλλαξης προς το χειρότερο του Π.Σ. ακούμπησε σε πολλές πρόθυμες πλάτες.
Γιατί την δεδομένη χρονική στιγμή η ΕΠΑΠΑ χαίρει πολιτικής και συνδικαλιστικής στήριξης;
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι αυτήν την χρονική στιγμή η ΕΠΑΠΑ ως διασπαστικός φορέας έχει την ανοιχτή στήριξη όλου του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ όπως διαφάνηκε περίτρανα στο 8ο Συνέδριο στο οποίο έγινε ευθεία παρέμβαση στην εσωτερική λειτουργία της Ομοσπονδίας με σκοπό να γίνει δεκτή η αίτηση εγγραφής της στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. τόσο από τον εκπρόσωπο βουλευτή όσο και από το συνδικαλιστικό στέλεχος της ΠΑΣΚΕ στην Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Έπιασε τόπο λέτε η μοναδική κινητοποίηση που είχε πραγματοποιήσει η ΕΠΑΠΑ, από μόνη της έξω από την Χαριλάου Τρικούπη. Έγινε και αυτό από τους «ακομμάτιστους», πραγματοποίησαν κινητοποίηση όχι έξω από Υπουργείο ή την Βουλή αλλά έξω από την έδρα του Κόμματος!! Τι να διεκδικούσαν άραγε από εκεί; Μα τι άλλο, τη σημερινή τους αναγνώριση.
Τους πρόσεξαν λοιπόν τα κομματικά επιτελεία, αυτή ήταν άλλωστε η αγωνία των κατά τα άλλα ακομμάτιστων συνδικαλιστών. Είδαν τα κομματικά επιτελεία του ΠΑΣΟΚ ότι μπορούν να βασίζονται σ αυτούς για να υπάρχουν εφεδρείες όταν έρθουν στην κυβέρνηση.
Είναι τυχαίο που η ΠΑΣΚ Π. μέχρι χθες απέπεμπε την Ε.Π.Α.Π.Α. για τους ίδιους λόγους που και σήμερα δεν γίνεται δεκτή η αίτηση εγγραφής στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. και τώρα έφερε ένα Συνέδριο άνω κάτω με το να στηρίζει την εγγραφή της. Με την στάση της αυτή δεν έδωσε χείρα βοηθείας στην Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ. για να υπάρχει ακόμη μία αιτία εκφυλισμού του Συνεδρίου.
Δεν είναι περίεργη η έμμονη της στον μοναχικό δρόμο που είχε διαλέξει παρ’ ότι της ζητήθηκε αλλεπάλληλα και ειδικά από την Ε.Α.Κ.Π. ύστερα μάλιστα και από σχετική απόφαση του 3ου Συνεδρίου το 2001 να ενταχθεί στην Ε.Υ.Π.Σ. Αττικής;
Δεν είναι περίεργη και αντιφατική η μέχρι χθες αρνητική στάση της Ε.Π.Α.Π.Α που με τις τακτικές της ναρκοθετούσε την ενότητα με το να θέλει να δημιουργήσει 2η διασπαστική Ομοσπονδία με την σημερινή σπουδή να μπει πάση θυσία στην Ομοσπονδία;
Δεν είναι αντιφατικό και δεν αντιβαίνει στις καταστατικές αρχές της το να θέλει να μπει στην Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. όπου υποχρεωτικά θα λειτουργεί ως παράταξη; Το γεγονός ότι θα βρεθεί να συναποφασίζει με Αξιωματικούς; Αυτή δεν επικαλείται ότι τα συμφέροντα είναι διαφορετικά, τότε πως θα παίρνει τις ίδιες αποφάσεις με αυτούς;
Από ποιους και πως προετοιμάστηκε η πλήρη στρατικοποίηση του Π.Σ με το ψηφισθέν Νομοσχέδιο
Ας μην γελιόμαστε εάν η ΕΠΑΠΑ ήθελε να παλέψει για τα δικαιώματα των πυροσβεστών και αγωνιούσε πραγματικά για τα προβλήματα του κλάδου θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει προχωρήσει στην διάλυση της και να έχει ενταχθεί μέσα στην Ε.Υ.Π.Σ. Αττικής όπως επανειλημμένα την είχε καλέσει η Ε.Α.Κ.Π. και από μέσα εκεί να δραστηριοποιηθεί ως κίνηση, αντί να δρα αντιπαραθετικά, να διχάζει τους συναδέλφους και να εξουδετερώνει με τον τρόπο αυτό την οποιαδήποτε προοπτική για αλλαγή συσχετισμών υπέρ των αγωνιστικών δυνάμεων.
Και στο καλοπροαίρετο ερώτημα ότι αφού η ΕΠΑΠΑ έχει στελέχη στις τάξεις της που προέρχονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και έχει και την έμπρακτη στήριξη του πως γίνεται να θέλει να βοηθήσει την σημερινή κυβέρνηση και να μην θέλει να κάνει αγώνα κατά της πολιτικής της; Αν και το ερώτημα αυτό φυσικά αφορά και την ΠΑΣΚ Π. γιατί έχει ακριβώς την ίδια στάση η απάντηση είναι ότι:
Οι ανατροπές που έρχονται και κυρίως μέσω του νόμου για την αναδιοργάνωση έχουν την πλήρη στήριξη και του ΠΑΣΟΚ γιατί είναι μέσα στο πνεύμα της πολιτικής του. Αλώστε αυτό απέδειξε στην 20χρονη πορεία του ως κυβέρνηση. Για τον λόγο αυτό δεν αντιμετωπίστηκε το ν/σ με ανάλογη κριτική στην Βουλή από τους Βουλευτές του. Για τον λόγο αυτό η ΠΑΣΚ Π. κράτησε αυτή την χαλαρή στάση και δεν άσκησε καμία κριτική επί του ν/σ αλλά το στήριξε στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας. Για τον λόγο αυτό δεν ενημέρωσε τα μέλη και συνέβαλε με την ΔΑΚΥΠΣ να πάει στη Βουλή για ψήφιση χωρίς μία αναφορά σ’ αυτό. Μην ξεχνάμε ότι στην στρατικοποίηση που είχε επιβληθεί από την χούντα και μετά έστω και χωρίς νομοθετικές παρεμβάσεις η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν άγγιξε το αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του Π.Σ. Ίσα – ίσα το ενίσχυσε και προσπάθησε να το εδραιώσει στην αντίληψη των εργαζομένων με την εφαρμογή του στρατιωτικού μισθολογίου και την άπλετη στήριξη σε αυτό των σημερινών στελεχών της ΕΠΑΠΑ και της ΠΑΣΚ Π. που ουδέποτε πάλεψαν ουσιαστικά για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας που θα κατοχύρωνε τα εργασιακά δικαιώματα των Πυροσβεστών.
Διεκδικούσαν τις μισθολογικές προαγωγές στην λογική άμβλυνσης των αδικιών, αποπροσανατολίζοντας με αυτόν τον τρόπο τους εργαζόμενους από το να διεκδικήσουν ότι αναλογούσε στις ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας που έκαναν (υπερεργασία, επικινδυνότητα κ.λ.π.). Και επιπλέον γινόταν Δούρειος Ίππος για την καταστρατήγηση με ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων των συνταξιοδοτικών τους δικαιωμάτων αφού μόνοι τους προκειμένου να πάρουν περισσότερη σύνταξη από την παραπάνω μισθολογική προαγωγή παραβίαζαν τα όρια συνταξιοδότησης.
Διεκδικούσαν και διατυμπάνιζαν ως επιτυχία την επιδοματική λογική που είχε κάθε παροχή για την υπερεργασία όπως τα πρόσθετα, τα νυχτερινά ως αυξημένης ετοιμότητας αντί να ζητούν ρητά και κατηγορηματικά εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας. Οι όποιες μικροπαροχές δίνονταν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην θιχτούν οι δομές στρατικοποίησης που είχαν εδραιωθεί. Η κατοχύρωση δικαιωμάτων όπως το εργατικό δίκαιο προέβλεπε θα καλλιεργούσε στην συνείδηση των εργαζόμενων μεγαλύτερη ανάγκη για εκδημοκρατισμό του Π.Σ.
Μην ξεχνάμε ότι άφησε άθικτο τον αντιδημοκρατικό Εσωτερικό Κανονισμό που θεσπίστηκε με το Π.Δ. 210/92 από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ο οποίος χρησιμοποιούνταν σαν Δαμόκλειος σπάθη εναντίον των εργαζομένων. Επί της 20ετους διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε στην πράξη καμία θετική νομοθετική παρέμβαση στο Π.Σ προκειμένου να εκδημοκρατιστούν οι δομές λειτουργίας του. Η μόνη θεσμική αλλαγή με την ανάληψη της εξουσίας το 1981 ήταν η εφαρμογή του πενθημέρου έστω και στην κουτσουρεμένη του μορφή, που από εκεί και ύστερα δεν επιτράπηκε να εφαρμοστεί ποτέ πλήρες πενθήμερο αλλά ούτε και η εργατική νομοθεσία με τα γνωστά φυσικά αποτελέσματα σε βάρος των δικαιωμάτων μας.
Είναι εμφανές πλέον ότι προκειμένου να επιβληθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές και στο Π.Σ. και οι δύο πλευρές σε πολιτικό επίπεδο( Π.Α.Σ.Ο. Κ και Νέα Δημοκρατία )αλληλοβοηθιούνται στο έπακρο, αλλά και σε συνδικαλιστικό (Π.Α.Σ.Κ.Π.& Δ.Α.Κ.Υ.Π.Σ.) προσφέρουν χείρα βοηθείας σε όποιον είναι στην κυβέρνηση προκειμένου να επιτευχθεί αυτό.
Ήρθε λοιπόν η ώρα ώστε η στρατικοποίηση του Π.Σ. να επιβληθεί οριστικά και με Νόμο. Χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη εξήγηση γιατί υπάρχει τόση σιωπή και απραξία και από τις δύο πλευρές, είτε πολιτικές είτε συνδικαλιστικές ;
Θα μπορούσαμε να αναλύουμε με τις ώρες το φαινόμενο της πολυδιάσπασης και των τραγικών αποτελεσμάτων που έφερε για τα εργασιακά ζητήματα στον κλάδο .
Είμαστε όμως μπροστά σε μία άμεση απειλή αφού σε λίγο εάν δεν αντισταθούμε και γίνει νόμος το σχέδιο νόμου για την Αναδιοργάνωση, μετά θα είναι πολύ εύκολο για την κυβέρνηση αξιοποιώντας την δεδομένη στάση των Διοικήσεων της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ και της Ε.Α.Π.Σ. καθώς και την σιωπηρή συγκατάβαση της Π.Α.Σ.Κ. Π. πατώντας πάνω στις διατάξεις του νέου νόμου για την οπλοφορία , το ότι πλέον θα είμαστε σώμα ασφάλειας και ότι δεν θα είμαστε τακτικοί πολιτικοί υπάλληλοι αλλά υπό ειδικός καθεστώς, να αμφισβητήσει το δικαίωμα να συνδικαλιζόμαστε βάση των διατάξεων του 1264/82 .
Η Ε.Α.Κ.Π. προκειμένου να μπει φραγμός στην ακόμη μεγαλύτερη διάσπαση του συνδικαλιστικού μας; Κινήματος και
να βγει ο κλάδος από το αδιέξοδο των αποπροσανατολιστικών διλημμάτων πρότεινε και στήριξε στο Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ Μέλη της Ομοσπονδίας να γίνονται μόνο περιφερειακά σωματεία χωρίς περιορισμούς στην εγγραφή μελών σχετικά με τον βαθμό. Νομαρχιακά να επιτρέπονται μόνο όπου υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες επικοινωνίας όπως οι νησιωτικές περιοχές . Για όσα πλέον υφίστανται μέχρι σήμερα να δοθεί ένα χρονικό περιθώριο 4 χρόνων προκειμένου να ενταχθούν στις περιφερειακές Ενώσεις και για όσες Ενώσεις έχουν καταστατικά με αποκλεισμούς λόγω βαθμών να δοθεί διάστημα 2 χρόνων προκειμένου να αλλάξουν τα καταστατικά τους ως προς το σκέλος αυτό .
Βασικότερη όμως προϋπόθεση για όποια συγκρότηση και να έχει το συνδικαλιστικό μας κίνημα είναι η ενεργή συμμετοχή των μελών . Όσο πιο γρήγορα γίνει κατανοητό αυτό τόσο περισσότερους φραγμούς θα βάλουμε και στις αντεργατικές πολιτικές αλλά και στην διασπαστική και διαλυτική τακτική των προθύμων εργατοπατέρων